Inleiding
Goede morgen allemaal, het is vandaag dinsdag 8 april 2025. Ik stuur deze mail echter al op maandagavond omdat het outlook systeem binnen het ministerie van Justitie & Veiligheid nogal wat storingen heeft. Ik begin de dag met een Malinees liedje van Amadou Bagayoko en zijn vrouw Mariam Doumbia: https://www.youtube.com/watch?v=7K7h0aVV1JA&list=PLgKSeYgxb-TZjqbXM0T7pFr-hafBc7eB8&index=2 Schitterend. Maar nu naar de bijgesloten ´kennisparel´ van vandaag. Bij de aanpak van jeugdcriminaliteit en in het bijzonder om geweld te voorkomen wordt in veel landen de zogenaamde ‘systeem’-benadering toegepast.
Hierbij wordt gekeken naar hoe kinderen en gezinnen verschillende ondersteuningssystemen ervaren en hoe deze systemen samenwerken om ernstig jeugdgeweld te voorkomen. Met ‘systeem’ of ‘ondersteuningssystemen’ wordt bedoeld ‘de organisatie van mensen, instellingen en middelen die diensten leveren’. Veel onderzoek is verricht hoe de aanpak van jeugdcriminaliteit werkt, meestal via het evalueren van een enkele interventie of het beschrijven en voorkomen van risicofactoren voor ernstig jeugdgeweld, zie bijvoorbeeld dit overzicht: https://www.researchgate.net/publication/375775160_Jeugdcriminaliteit_kennisparels_2020-2024_Een_overzicht_van_een_op_evidentie_gebaseerde_aanpak We weten echter weinig over hoe de ondersteuningssystemen die beschikbaar zijn voor kinderen en gezinnen samenwerken om te voorkomen dat kinderen en jongeren ernstig geweld plegen.
In bijgesloten ´kennisparel´ worden de volgende vijf onderzoeksvragen beantwoorden: 1. Wat zijn de barrières en facilitators waarmee kinderen en jongeren en hun families worden geconfronteerd: toegang tot systemen? Gebruik maken van diensten binnen een systeem? Navigeren tussen, binnen en buiten systemen? 2. Hoe variëren barrières of facilitators per geografische locatie of persoonlijke kenmerken van kinderen en families? 3. Zijn er buiten de facilitators nog andere oplossingen voor barrières die in de literatuur zijn geïdentificeerd? 4. Zijn er strategieën die het systeemwerk verbeteren of belemmeren en die een impact aantonen op de betrokkenheid van kinderen en jongeren bij ernstig jeugdgeweld? Zo ja, welke impact is er gemeten? 5. Wat zijn de hiaten in onze kennis van systemen die in het VK werken? Het algemene doel van het beantwoorden van deze vragen is om beleid en praktijk te informeren, inzichten te bieden en hulpverleningsdiensten te verbeteren om ernstig jeugdgeweld te verminderen en gebieden voor toekomstig onderzoek te identificeren. Op naar de bijgesloten ´Kennisparel´ voor antwoorden op deze vragen.
Bron
Clemmow, Caitlin, Zoe Marchment, Bettina Rottweiler, Phil Doherty, Amber Seaward, Cigdem Unal, Tiago Garrido Marques & Paul Gill (January 2025). A review of the literature on how the systems of support available to young people and their families work to prevent serious violence. London: Youth Endowment Fund, 72 pp. https://youthendowmentfund.org.uk/reports/literature-review-systems-of-support-to-prevent-serious-violence/
Summary
Taking a so-called ‘systems’ approach considers how children and families experience different systems of support, and how these systems work together to prevent serious youth violence. By ‘system’ or ‘systems of support’ we mean “the organisation of people, institutions, and resources that deliver services”. Lots of research focusses on what works in this space – most often
evaluating a single intervention, or developing risk factors for serious youth violence. However, we know little about how the systems of support available to children and families act together to prevent or expose children and young people to serious youth violence. This evidence gap is the focus of the current report.
The Systems Evidence and Gap Map commissioned by the Youth Endowment Fund and the Department for Education, and delivered by the Campbell Collaboration, was the first step towards establishing this evidence base. The Evidence and Gap Map identified and mapped the evidence for how systems of support in the UK and Ireland protect or expose children and young people to serious youth violence. The Evidence and Gap Map shows us how much, and the type of, evidence there is, however, it doesn’t tell us what the evidence says. The next step is to now synthesise the evidence to understand how children and young people interact with systems of support. To do so, we carried out a systematic review of the evidence after updating the initial search strategy to include evidence published up to and including April 2023.
We aimed to answer the following five research questions:
1.What are the barriers and facilitators children and young people and
their families face: accessing systems? engaging with services within a system? navigating between, within, and out of systems?
2. How do any barriers or facilitators vary by geographic location or personal characteristics of children and families?
3. Outside of facilitators, are there any other solutions to any barriers identified within the literature?
4. Are there any strategies which improve, or hinder, systems work that demonstrate an impact on children and young people’s involvement in serious youth violence? If so, what impact has been noted?
5. What are the gaps in our knowledge of systems working within the UK?
The overall aim of answering these questions is to help inform policy and practice, provide insights, improve services, reduce serious youth violence, and identify areas for future research.
Key findings:
Barriers to system navigation and multi-agency coordination
- Fragmented systems: Families struggle to navigate disjointed services with unclear care pathways.
- Poor multi-agency Collaboration: Lack of shared agreements undermines coordination, leading to service collapses.
- Transition gaps: Insufficient support for transitions (e.g., aging out of child services, secure settings to community) disrupts care.
- Limited information sharing: Barriers in data sharing across authorities hamper coordinated care delivery.
Personal and contextual factors affecting access
- Neurodevelopmental disorders: Secure settings can exclude children with autism or learning disabilities.
- Race and ethnicity: Poor understanding of Black children’s lived experiences impedes effective engagement; data on ethnicity is inconsistently captured.
- Disability: Lack of training for practitioners leads to missed harm indicators and inadequate support for disabled children.
- Language barriers: Complex service communication discourages engagement; limited support for non-English speakers.
- Immigration and asylum: Families with no recourse to public funds depend on informal community support.
- Age and gender: Risk factors for older children are often overlooked; gender stereotypes influence service provision.
Facilitators of effective systems
- Support navigators: Link workers enhance communication and access between families and services.
- Clear pathways: Defined care pathways improve navigation for families and professionals.
- Coordinated multi-Agency Responses: Joint agreements foster collaboration and strategic service delivery.
- Holistic support models: Advocacy-based, trauma-informed, and child-first approaches improve engagement.
Gaps in evidence
- Limited research on transition management, violence reduction units, curriculum and attainment in education, and co-production in multi-sector systems.
- Lack of evidence on how to implement long-term systemic change across services and support structures.
Afsluitend
Tja, er is dus nog heel wat verbetering aan te brengen tussen de verschillende samenwerkingsverbanden die zich richten op het voorkomen van ernstig jeugdcriminaliteit. Er blijkt sprake te zijn van vele belemmeringen zoals onsamenhangende diensten met onduidelijke zorgpaden. Slechte samenwerking tussen instanties door gebrek aan gedeelde uitgangspunten. Beperkte informatie-uitwisseling: barrières in het delen van gegevens tussen autoriteiten die een gecoördineerde hulpverlening belemmeren.
Taalbarrières veroorzaakt door complexe servicecommunicatie. Risicofactoren voor oudere kinderen worden vaak over het hoofd gezien. En ten slotte een gebrek aan evidentie en inzichten over hoe lange termijn systemische verandering in diensten en ondersteuningsstructuren kan worden geïmplementeerd. Kortom, er is sprake van een onwenselijke situatie. Die doet zich ook voor bij de aanpak van jeugdcriminaliteit in Nederland. Een bijgesloten ´kennisparel´ dus om van te leren.